Ένα βιβλίο με τις θέσεις του Βασίλη Ραφαηλίδη για τις ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Όταν ένας φίλος καλείται να μιλήσει για έναν άλλο φίλο, ένας κριτικός καλείται να μιλήσει για έναν κινηματογραφιστή και τυχαίνει αυτοί οι δύο να είναι φίλοι, το πράγμα γίνεται εξ υπαρχής ύποπτο μεροληψίας, εκτός κι αν αυτός ο άλλος φίλος είναι ο Αγγελόπουλος, οπότε δεν μπαίνει πρόβλημα, βέβαια, καχυποψίας τέτοιας· για ό,τι και να κάνει ο φίλος δε θα ήταν δυνατόν να τον κολακεύσει, γιατί ήδη το γεγονός καθεαυτό υπάρχει, η ποιότητα καθεαυτή υπάρχει, δε θα τη βάλω εγώ, δε θα τη βάλει ο άλλος, δε θα τη βάλουν οι λόγοι. Οπωσδήποτε η δουλειά του κριτικού φίλου γίνεται πάρα πολύ πιο εύκολη, όταν μιλάει για έναν άνθρωπο της ποιότητας και της αξίας του Αγγελόπουλου, διότι απλούστατα δεν είναι υποχρεωμένος να στριμωχτεί για να σοφιστεί πράγματα, για να τον «αναδείξει».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]