Εκείνο που είδαν τα μάτια μας, την παραμονή της επίθεσης, ήτανε πιο φρικτό από οποιαδήποτε μάχη, ακόμα και από οποιαδήποτε σφαγή. Όταν, καθώς έγερνε ο ήλιος, ακούσαμε τα ταμπούρλα τους να ηχούνε ρυθμικά, πιστέψαμε πως, αντίθετα μ’ όλους τους κανόνες του πολέμου, θα επιτίθονταν τη νύχτα. Ωστόσο, πολύ γρήγορα, καταλάβαμε πως αφού είχαν τελειώσει οι προετοιμασίες για την επίθεση προσπαθούσανε τώρα ν’ ανυψώσουν το ηθικό των στρατιωτών τους.
Λίγο μετά το πρώτο χτύπημα των τυμπάνων, το θέαμα που ανοίχτηκε μπροστά μας ήτανε αβάσταχτο. Μήτε τα όργια των αλλοτινών καιρών, που η ανάμνησή τους μας είχε παραδοθεί από γενιά σε γενιά, μήτε οι νύχτες του καρναβαλιού στα χωριά μας, τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί μ’ εκείνη την παραφροσύνη. Κραυγές, ουρλιαχτά, προσευχές, χοροί, εθελούσιες θυσίες, θεατρικές παραστάσεις όπου, καθώς θα μαθαίναμε αργότερα, κομμένα κεφάλια φώναζαν βλαστήμιες σαν να παραληρούσαν, στρατιώτες που μιμούνταν το ολόλυσμα της κουκουβάγιας, ξέφρενα χτυπήματα των ταμπούρλων, όλ’ αυτά ανέβαιναν προς εμάς σαν μολυσμένες αναθυμιάσεις.
Η λάμψη του φεγγαριού φαινόταν να τους ταράζει και ταυτόχρονα να τους μεθάει. Στα πόδια μας απλωνότανε η Ανατολή με το μυστικισμό και τη βαρβαρότητά της, τάφος και έρεβος που ετοιμαζόταν να μας καταβροχθίσει.
Μετά το Τέρας, ένα μυθιστόρημα που διαπραγματευόταν επίσης μια πολιορκία, ο Κανταρέ επανέρχεται, με το Κάστρο, ένα `κλασικό πολεμικό μυθιστόρημα, ψυχρό και σκληρό`.
Εδώ επιλέγει τη μορφή ενός αυστηρού χρονικού, και χρησιμοποιεί την εναλλαγή κομματιών με πλάγια στοιχεία που θυμίζουν ψαλμούς (όπου εμφανίζεται ένας αφηγητής) και κεφαλαίων όπου ο μυθιστοριογράφος παίρνει πάλι τα ηνία και διηγείται σε τρίτο πρόσωπο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]