[Το πρώτο ποίημα του βιβλίου:
Πληγές γιομάτη, ξέσκλιδη, γυρίζω
απ` των ανθρώπων τον αχό και γέρνω
στην πόρτα της σπηλιάς μου κι αργοκλαίω.
Φτωχός μαντύς η ταπεινότητά μου είναι!
Κανείς δε μ` είδε ουρανική να πλέκω,
σα λιόγεννη ψυχή, τα ονειρεμένα
κι αστρόφωτα τραγούδια μου στην άκρη
της αργυρολιμνιάς.
Κανείς δε μ` είδε,
σα σκιά αλαφριά, μακριάθε ν` ακλουθάω
το βήμα του Θεού, στ` αποσπερνό του
περιδιάβασμα, σα βγαίνει ν` ανασάνει
της γης την ομορφιά και των ανθρώπων!
(από τη συλλογή "Ερημικά", 1951) ]