Είναι γεμάτο έκσταση και μελαγχολία το έργο του Πόε. Απ` τα μικρά του χρόνια ο ποιητής κλυδωνιζόταν ανάμεσα σε ατέλειωτες σκυθρωπές ονειροπολήσεις, φωτισμένες κάπου-κάπου μ` ένα φως εκτυφλωτικό, που έριχνε την ψυχή του απ` την πιο υπερβολική έξαρση του ιλίγγου στην πιο απελπισμένη κατάπτωση της αυτοκτονίας. Γίνεται ο ιερέας μιας μυστικής θρησκείας της εκστατικής ομορφιάς, αλλά μιας ομορφιάς θλιμμένης, πονεμένης, μελαγχολικής. Νεκρές, ασάλευτες στην πένθιμη σιωπή του τάφου ή ανάερες σ` ουράνια οράματα, οι μεταρσιωμένες Λενώρες και Ειρήνες γίνονται αντικείμενα λατρείας για τον πλατωνικό εραστή τους.
