Κι ας μη νομίζουμε πως είμαστε μεγάλοι,/
τρανοί, υπερκόσμιοι κι αθάνατοι ποιητές,/
Περνούμε εμείς, έρχονται πίσω άλλοι/
κι όλοι μας είμαστε φτωχοί τραγουδιστές./

Ξεπέσαμε -πουλιά αποπλανεμένα-/
στη γη. Κι αναρωτιόμαστε: "που πάμε;"./
Κι εκεί που άλλοι μισούνε -μάταιη έννοια-/
τις ομορφάδες της, περνώντας τραγουδάμε./

Αδιόρθωτοι κι ανώφελοι νεφοπαρμένοι/
-κι ίσως για σε, αναγνώστη, να `μαστε τρελοί-/
μας τυραννά στο διάβα μας η σκέψη: "τι απομένει;"/
κι ένα αναπάντητο κι ασίγαστο "γιατί;"/

Κι έτσι φεύγουμε εμείς. Μας ακολουθάνε άλλοι·/
Με άλλα τραγούδια τραγουδούν τις ομορφιές./
Δεν είμαστε τρανοί, δεν είμαστε μεγάλοι./
Μόνο περνούμε σαν φτωχοί τραγουδιστές. (Βασίλης Βασιλικός, 1948, ηλικία: 14 χρονών)