Θέλω να διηγηθώ εδώ μερικά όνειρα που αναστατώνουν ή ανακουφίζουν ιδιαίτερα μια ύπαρξη που έχει ονειρευτεί πολύ. Από τα εφηβικά μου χρόνια (με δυο τρεις εξαιρέσεις, δεν θυμάμαι καθόλου τα παιδικά μου όνειρα), με ακολουθούσαν σε όλη τη νυχτερινή μου ζωή καμιά δωδεκαριά όνειρα, ανησυχητικά ή ευοίωνα, αναγνωρίσιμα σαν μουσικά μοτίβα και επιδεχόμενα, όπως αυτά, άπειρες παραλλαγές. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
