Σ` αυτό το εκπληκτικό του βιβλίο, ο Μπρους Τσάτουιν υιοθετεί μια λογοτεχνική μορφή που ήταν συνηθέστατη μέχρι τον 18ο αιώνα αλλά είναι αρκετά σπάνια στις μέρες μας. Τη μορφή του διαλόγου μ` έναν σύντροφο συνταξιδιώτη που έχει σαν στόχο την έρευνα των ελπίδων και των ονείρων που εμψυχώνουν τόσο αυτούς, όσο και τον κόσμο που τους περιβάλλει. `Τα Μονοπάτια των Τραγουδιών`, από τις σχεδόν ακατοίκητες περιοχές της Κεντρικής Αυστραλίας, θέτουν και προσπαθούν ν` απαντήσουν τα εξής ερωτήματα: για ποιο λόγο είναι ο άνθρωπος το πιο ανήσυχο και ανικανοποίητο πλάσμα του ζωικού βασιλείου; Για ποιο λόγο, ενώ οι νομαδικοί λαοί αντιμετωπίζουν τον κόσμο ως τέλειο, οι στατικοί και ακινητοποιημένοι δεν παύουν ν` αγωνίζονται να τον αλλάξουν; (. . .)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]