Οι ζητωκραυγές από το βυζαντινό Ιππόδρομο αντηχούσαν στα μπουντρούμια όπου κρυβόταν η τρελοπαρέα. «O Θεός σώζει τον Βασιλέα. . . » «Πολύχρονος, Αύγουστε Ιουστινιανέ. . .» «Αυτοί λένε πως έχουμε Αύγουστο, αλλά δεν έχει φοβερό κρύο;» πετάχτηκε η Βέρα Φοβέρα. «Δεν εννοούν το μήνα, άσχετη. . . Ιανουάριο έχουμε. . .» απάντησε ο Οδυσσέας ο Πολύξερος. «Αύγουστος στα πρώτα βυζαντινά χρόνια ονομαζόταν ο αυτοκράτορας. . .» «Ααα. . . Και ποιος είναι αυτός ο. . . Αύγουστος μέσα στον. . . Ιανουάριο;» «Είναι ο Ιουστινιανός, ο. . .» ξεκίνησε ο Οδυσσέας, αλλά σταμάτησε απότομα από την τρομάρα του. «Οχ, Παναγίτσα μου. . . Δεν πιστεύω να έχουμε Ιανουάριο του 532; Ξέ. . . ξέ. . . ξέρετε τι σημαίνει αυτό;» «Ότι και πάλι θέλουμε πέ. . . πέ. . . πέντε μήνες μέχρι τις καλοκαιρινές διακοπές του 532!» πετάχτηκε πάλι, ξέρετε ποια. Σε μια απίθανη, ξεκαρδιστική περιπέτεια η τρελοπαρέα μπουρδουκλώνεται κατά λάθος στη Στάση του Νίκα και κάνει τη βυζαντινή ιστορία. . . κουλουβάχατα!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]