Τα κείμενα που συγκεντρώθηκαν στον τόμο τούτον πειθαρχούν, με υποδειγματική επιμονή, στους νόμους που ορίζουν το περιεχόμενο και το μέγεθος του διηγήματος. Οι εικόνες ζωής, που κλείνουν στις σελίδες τους παρουσιάζοντάς τις με ενάργεια λογοτεχνική, είναι χαρακτηριστικές ώρες της σημερινής κοινωνίας και προσπαθούν να δώσουν τον παλμό της εποχής μας με ανασυνθέσεις καίριων ατομικών γεγονότων και ομαδικών εκδηλώσεων.
Το διήγημα θεωρείται το δυσκολότερο είδος πεζού λόγου.
Στη μικρή του έκταση πρέπει να δώσει πλατειές καταστάσεις και να τις ζωντανέψει με καθαρά λογοτεχνικούς τρόπους που απαγορεύουν τους πλεονασμούς και τις παρεκκλίσεις και προβάλλουν, με την πυκνότητα επιγράμματος, το βαθύτερο νόημα της ζωής. Η ελληνική διηγηματογραφία έχει μεγάλους προγόνους κι έδωσε σελίδες υποδειγματικές. Σ` αυτές τις σελίδες έρχονται να προστεθούν τα Δέντρα ενός
σημερινού λογοτέχνη, που με πάθος έχει καλλιεργήσει το διήγημα από την εποχή που έγραψε την κλασσική πια Τελευταία νύχτα της Γης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι, στην Κατοχή, είχε απαγορευθεί από τη γερμανική λογοκρισία η δημοσίευση των Δέντρων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]