[...] Πάνε 30, περίπου, χρόνια από τότε που η ταπεινότητά μου ερευνά κι ανιχνεύει τις ερημιές και τα κατάμερα του Πηλίου, αναζητώντας τ` αχνάρια από τούτα τα οικτρά αποδεκατισμένα μνημειακά απομεινάρια, για τα οποία ισχνός, έστω, ακούγεται ακόμα ο λόγος των τοπικών μας παραδόσεων. Τραχύ κι εξαιρετικά επίπονο τούτο το εγχείρημα. Η προσπέλαση στους χώρους όπου έχουν και κρύβουν τις μονιές τους τούτοι οι ερειπιώνες είναι κάτι περισσότερο από δύσκολη. Στους αιώνες που μεσολάβησαν απ` τον καιρό που όλα τούτα τα χαλάσματα τερμάτισαν, σαν συγκροτημένα οχυρά, το λειτουργικό τους ρόλο κι εγκαταλείφτηκαν απ` το ανθρωποθέμι που τα εμψύχωνε με την ανάσα του, η πηλιορείτικη άγρια χλωρίδα έπλεξε πυκνό τον ιστό της γύρω και πάνω απ` αυτά. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)