«περπατάνε και στο ταβάνι. βλέπω ανθρώπους αντίποδες, εμάς τους ίδιους δηλαδή ανάποδα, στα ταβάνια να πηγαινοέρχονται, να πηγαινοερχόμαστε, με την ίδια ταχύτητα, τις ίδιες, καθόλου, μα καθόλου χορευτικές κινήσεις, κανονικά, όπως στη ζωή, όπως στο έδαφος. Τι είμαστε άραγε στο ταβάνι, μετά θάνατον; Άγγελοι περιορισμένοι στις αντανακλάσεις, με μαγνήτες διστημικούς και χωρίς φτερά, ή μια μικρή μόνο παράβασις απ` τον κόσμο μας, τον εξίσου θάνατο με το Θάνατο;».
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
