Θά θελα να μιλήσουμε, απόψε, σύντροφε.
Χρόνια ονειρευόμουν αυτά τα λόγια, πλημμυρισμένα από
δάκρυα
μα ντρεπόμουνα
σαν το φαντάρο που γυρίζει απ’ το μέτωπο
και βλέποντας στο γύρισμα του δρόμου ξαφνικά την αγαπημένη του
σκεπάζει και με τα δυο του χέρια αυτό το τραύμα
που του παραμορφώνει όλο το πρόσωπο.
Ήταν ένα μεγάλο αξέχαστο φθινόπωρο.
Δεν αγάπησα ποτέ άλλη γυναίκα τόσο πολύ.
