Περισσότερο απ` όλα στον ζωολογικό κήπο μου άρεσε η πίστα του πατινάζ κάτω απ` τα δέντρα και ο μαύρος, εξαιρετικά ευθυτενής δάσκαλος που γλιστρούσε προς τα πίσω στο τσιμέντο με άνετους ελλειπτικούς κύκλους χωρίς να κινήσει ούτε ένα μυώνα, περιτριγυρισμένος από κορίτσια με κοντές φούστες και λευκές μπότες, που, αν μιλούσαν, θα είχαν σίγουρα τούλινες φωνές όπως αυτές στα αεροδρόμια που αναγγέλλουν τις αναχωρήσεις αεροπλάνων, συλλαβές από βαμβάκι που διαλύονται στ` αυτιά όπως διαλύονται οι κλωστές των ζαχαρωτών στο κοχύλι της γλώσσας. [...]
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
