Επιστρέφω στα κείμενα της ελληνικής τραγωδίας συχνότερα και με μεγαλύτερη λαχτάρα από όση νιώθω όταν ξαναγίνομαι θεατής σε παραστάσεις της. γι` αυτήν την προτίμησή μου έχω ανακαλύψει μερικές αιτίες που συνδέονται κυρίως με το είδος των σπουδών μου και με τη δουλειά μου, και, που, φυσικά, δεν μπορούν να ενδιαφέρουν τον αναγνώστη. Εκείνο που με παρηγορεί γι` αυτήν τη μεροληπτική διάθεσή μου υπέρ των αρχαίων δραματικών κειμένων καθαυτά είναι μια φράση από την Ποιητική του Αριστοτέλη: `η γαρ της τραγωδίας δύναμις και άνευ αγώνος και υποκριτών έστιν`.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
