Το βιβλίο αυτό προέκυψε από μία διάλεξη που η Julia Kristeva έδωσε για τους μαθητές της σχολής Saint-Genevieve στις Βερσαλλίες. Ιδού πώς παρουσιάζει το περιεχόμενό του η ίδια η συγγραφέας στο εισαγωγικό της σημείωμα: `Όταν με κάλεσαν να μιλήσω περί Ψυχανάλυσης και πίστης, ένιωσα στην αρχή να κάνω πίσω. Ο συσχετισμός των δύο όρων και των δύο τομέων που αυτοί δηλώνουν, μοιάζει να συνεπάγεται τη συμφιλίωση ή την αντίθεσή τους, ενώ απεναντίας η ψυχανάλυση αντλεί την επιστημολογική της αξία και την πρακτική της αποτελεσματικότητα με τη διακήρυξη της αυτονομίας της. [...] Το θέμα της συζήτησής μας ίσως να κρύβει τον πόνο του θρησκευτικού λόγου καθώς και του ορθολογισμού, όπως και μια οποιαδήποτε δυσφορία ή ανησυχία, προσωπικού αυστηρά τύπου. Ας δοκιμάσουμε απλώς να τις δεχτούμε, και ενδεχομένως ν` ανοίξουμε τ` αυτιά μας σ` ένα άλλο νόημα.`
Το δοκίμιο δομείται σταδιακά με τα εξής θέματα/κεφάλαια: Ομιλία και υποκείμενο στην ψυχανάλυση, Η αδιάσπαστη παραίσθηση, Πίστη-πίστωση, Πιστεύω, Πιστεύω εις ένα Θεόν, Η σεξουαλικότητα, Η διάλυση του αναλυτή: ποιος δεν είναι αναλύσιμος; Παιδιά και ενήλικοι, Η ψυχανάλυση είναι ένας μηδενισμός;
Εκτενείς σημειώσεις της μεταφράστριας διασαφηνίζουν ψυχαναλυτικούς όρους και έννοιες που η συγγραφέας χρησιμοποιεί.

[Απόσπασμα από κείμενο σε ιστοσελίδα του εκδότη]