Τα πλήθη συρρέουν στις ακτές. Η λέξη διακοπές κάνει εκατομμύρια ανθρώπους να εντάσσονται στο τελετουργικό των παραθαλασσίων διακοπών - μικροσκοπικά ή και ανύπαρκτα μαγιώ, κρέμες και αντηλιακά, οργανωμένα θέρετρα με υπερμεγέθη ξενοδοχεία, η «φυσιολατρεία» των τουριστικών επιχειρηματιών και των επιταγών της μόδας. Δεν πάει πολύς καιρός που για να κάνει κανείς μπάνιο -αν τολμούσε- έπρεπε να είναι ντυμένος από κορφής μέχρις ονύχων, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα και οπωσδήποτε υπό ιατρική παρακολούθηση. Η θάλασσα ήταν στοιχείο άγριο και ερεβώδες, οι ακτές τόπος μονάχα για ταπεινούς ψαράδες και φοβισμένους ναυτικούς κι ο ήλιος κατέστρεφε τη λευκότητα του δέρματος που επέβαλλαν τα ήθη. Ο Ζαν-Ντιντιέ Ουρμπαίν, καθηγητής κοινωνιολογίας στο πανεπιστήμιο Paris V της Γαλλίας μας ταξιδεύει με χιούμορ στις αλλαγές της νοοτροπίας, καταγράφοντας τις ανατροπές που μας οδήγησαν από τις απαγορεύσεις στα ριγέ μαγιώ κι από κει στο γυμνισμό, από τις ιατρικές συνταγές των τρίλεπτων εμβαπτίσεων στην κοσμετολογία της θάλασσας, από τα ψαροχώρια στα χωριά-ξενοδοχεία κι από τις άγριες ακτές στην κουλτούρα των παραθαλάσσιων διακοπών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]