Η πειθαρχία, όπως την εννοούμε γενικά, είναι προσαρμογή προς ένα υπόδειγμα ανόητων πολιτικών, κοινωνικών ή θρησκευτικών διδαχών. Αυτή η προσαρμογή συνεπάγεται - έτσι δεν είναι; - μίμηση, καταπίεση ή κατά κάποιο τρόπο να υπερβούμε την παρούσα κατάσταση. Σ` αυτή την πειθαρχία είναι φανερό ότι υπάρχει ένας συνεχής αγώνας, μια σύγκρουση που διαστρεβλώνει την ποιότητα του νου. Συμμορφώνεται κανείς λόγω μιας υποσχόμενης ή προσδοκώμενης ανταμοιβής. Πειθαρχεί κανείς τον εαυτό του με σκοπό να πάρει κάτι. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]