Είχαμε εγκατασταθεί μέσα στο θάνατο από το γάμο μας και μετά. Η Μυριέλ πριν από μένα. Εγώ, λίγο λίγο. Είχε πεθάνει και δεν είχα καταλάβει τίποτε. Ήταν νεκρή για τον εαυτό της, νεκρή για μένα. Ήμουν τυφλός μήπως από έρωτα; Η ιστορία μας είναι η ιστορία των μικροπαντρεμένων, των έλα-σε-παντρεύομαι-γιατί-δεν-είσαι-και-τόσο-κακή. Καλύτερη, η Μυριέλ είναι ακόμα καλύτερη. Γιατί όμως να χρειάζονται πέντε χρόνια για ν` ανακαλύψεις ένα σώμα ή ένα πρόσωπο; Πόσος καιρός χρειάζεται για να ξυπνήσει η επιθυμία; Είμαστε χαμένοι κι οι δυο, δίχως προσανατολισμό μετά τη ρήξη. Είμαστε ενηλικιωμένοι αλλά όχι ακόμα ενήλικοι. Θα `πρεπε να καλύψουμε ένα κενό. Αυτή, το δικό της. Εγώ, το δικό μου. Και η συνάντησή μας είχε τα χρώματα του γκρίζου, τσέχικου φιλμ που παιζόταν μια βροχερή μέρα του Δεκέμβρη σ` ένα μικρό σινεμά του Καρτιέ Λατέν.