Ο Ζάχος Χατζηφωτίου είναι ο συγγραφέας που από το πρώτο του βιβλίο γνώρισε τη χαρά της επιτυχίας. Έχει γράψει 14 βιβλία, ορισμένα δε από αυτά έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες. Όλα τα βιβλία του αριθμούν πολλές εκδόσεις. Στο δέκατο τέταρτο αυτό βιβλίο του ο Ζάχος Χατζηφωτίου γράφει για τα χρόνια του πολέμου όπως τα έζησε η γενιά του `40 και βεβαίως και ο ίδιος, μια και ανήκει σ` αυτήν. Ξεκινάει από το 1941, όταν 17 χρονών έφυγε από την κατεχόμενη Ελλάδα και βρέθηκε στρατιώτης στην πολιορκία του Τομπρούκ, για οκτώ μήνες, και στη συνέχεια, για δέκα ακόμη μήνες, στην έρημο, με τη μάχη του Ελ Αλαμέιν και το πολύμηνο οδοιπορικό της ερήμου μέχρι την Ελ Αγκέιλα, κοντά στα σύνορα της Τυνησίας. Ακολούθησε η «ανάπαυση του πολεμιστή», στο Κάιρο, την Αλεξάνδρεια και τη Βηρυτό, από όπου έφυγε με τα αρματαγωγά για την απόβαση στην Ιταλία. Οκτώ μήνες κράτησαν οι μάχες στην Ιταλία και τελείωσαν με την κατάληψη του Ρίμινι. Επιστροφή στην Ελλάδα στα μέσα των Δεκεμβριανών. . . Το 1946 τελικά απολύεται. Πέντε χρόνια συνέχεια στον πόλεμο, και πάντα σε μονάδες των πρόσω. Στο βιβλίο εξιστορούνται οι σκληρότερες μάχες αυτού του πολέμου, με όλες τις τραγικές του λεπτομέρειες, όπως ακριβώς τις έζησε ο συγγραφέας τότε, και όχι «εκ περιγραφών», όπως συνηθίζουν να γράφουν οι συγγραφείς-ιστορικοί των πολέμων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]