Είναι αυτό ένα βιβλίο ποίησης; Πετούνε οι αχινοί; Ξεπαγιάζουνε οι μήτρες; Γεννιέται ο Θεός; Τρώνε οι νεκροί; Έγινε ο Ντόναλντ Νταίζυ; Τι ήταν το μακρύ μπλε γένι που έπεσε από τον ουρανό; Η Ευδοκία από το Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας θα παντρευτεί τελικά το αγόρι που την ονειρεύεται από την Ανταρκτική; Πλάσματα που καταψύχονται αργά. Παραμιλούν. Παραληρούν για λίγο. Μέχρι ο πάγος να τους φράξει το στόμα. Αγκυλωμένα τώρα. Κατακάθισαν σε μη κατοικημένο πλανητικό σώμα που τα καταδέχτηκε. Είπαν λοιπόν να διασκεδάσουν. Αυτό το βιβλίο είναι το σώμα και το κέντρο αναψυχής τους. Και, τώρα, πάνω σε εύθραυστο πάγο, μπορείς να συναρμολογήσεις τα πλάσματα, τα βλέμματα, τις ιστορίες τους. Τα ηλεκτρισμένα παραμύθια και τους κωμικούς τους εφιάλτες. Τα αινίγματα και τις μεταμορφώσεις τους. Τον παγωμένο πλανήτη που είναι αυτό το βιβλίο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]