Η φιλοσοφική σκέψη των ημερών μας κυριαρχείται από μιαν αναγωγική τάση με κεντρικό στόχο την αποδόμηση της έννοιας του αυτοσκοπικού υποκειμένου. Η σύγχρονη γλωσσαναλυτική αποτελεί την πιο συστηματική και αποδοτική προσπάθεια προς την παραπάνω κατεύθυνση. Η παρούσα μελέτη ερευνά τις εσωτερικές καταρρεύσεις της κλασσικής φιλοσοφίας του λόγου που οδήγησαν στο αποτέλεσμα αυτό, καθώς και το επιστημολογικό κέρδος από την «επιστροφή στα πράγματα» και την διάλυση της παραδοσιακά αυτόνομης συνειδησιακής σφαίρας. Σημειώνοντας όμως ορισμένες κρίσιμες παρενέργειες από την αναγωγή του λόγου στην παρατηρήσιμη συμπεριφορά καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι επιτακτικό να διατηρηθεί ένας ζωτικός δεσμός ανάμεσα στον στοχασμό του σήμερα με τον ιστορικό κορμό της φιλοσοφίας, αν είναι να διασωθεί η διαπλοκή της νόησης με την κοινωνική πράξη καθώς και η υπέρβαση ως θεμελιώδης υπαρκτική συνθήκη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]