Βλέπω λοιπόν τον Πετρώνιο - ή όπως αλλιώς λεγότανε· τι σημασία έχει τώρα πια; - να κάθεται και να γράφει την παραμύθα του, αντλώντας από τις προσωπικές του αναμνήσεις και από τα διαβάσματά του, κάπου εκεί στο δεύτερο μισό του 1ου μ.Χ. αιώνα ή και στα πρώτα χρόνια του 2ου (και πάλι, τι σημασία έχει;). Τον βλέπω να γράφει, χωρίς καλά καλά να ξέρει πώς θα προχωρήσει και πού θα καταλήξει. Κατ’ αυτήν την έννοια, το «Σατυρικόν» δεν είναι μόνο το «πρώτο ρεαλιστικό μυθιστόρημα», όπως χαρακτηρίστηκε, μα και το πρώτο κείμενο ημιαυτόματης γραφής, που προχωράει βάσει τυχαίων συνειρμών μνήμης μάλλον παρά βάσει προδιαγεγραμμένου σχεδίου. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]