Η ποιητική σύνθεση «Σαντορίνη» τραγουδάει στον ρυθμό του κόσμου την βίβλο του νησιού του ηφαιστείου! (. . .) Η αξιοσημείωτη εικονοπλαστική γλώσσα και ο σχεδόν «ευαγγελικός» τρόπος γραφής καθιστούν το κείμενο Τυπικό μιας μυστικής Θείας Λειτουργίας. Μέρος αδιαίρετο του ποιήματος είναι οι συγκλονιστικές εικόνες που εμπνεύσθηκε ο Κωνσταντίνος Κεσίδης οι οποίες ολοκληρώνουν το τέμπλο ενός Ναού όπως αυτός οικοδομείται με τον στίχο και την εικόνα!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]

Πρόκειται γιά ένα λυρικό οδοιπορικό στα μονοπάτια - μυστικά και όμως τόσο εμφανή - της γνωστής νήσου του ηφαιστείου.

Για δοξολογία της Γένεσης, του Έρωτα, του Θάνατου... Για σπουδή της Μοίρας... Για κραυγή αγωνίας... Για προσπάθεια ανάγνωσης του Άρρητου που αδημονεί...

Η αξιοσημείωτη εικονοπλαστική γλώσσα αλλά και ο σχεδόν ``ευαγγελικός`` τρόπος γραφής, θεωρούμε ότι μετά από πολύν καιρό μας φέρνουν κοντά στις μεγάλες στιγμές του ελληνικού ποιητικού λόγου.

Η ``ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ`` ευωδιάζει όλα τα αρώματα της διαχρονικής μας ελληνικής γλώσσας. Όπως της Θάλασσας... Όπως της φωτιάς...

Παράλληλα αποπνέει τα Μυστήρια ενός Αποκρυφιστικού Λόγου όπως αυτός θα “ψαλλόταν” στα ιερά της Ελευσίνας, της Σαμοθράκης, των Δελφών, της Αιγύπτου των σπηλαίων της Νεκρής Θάλασσας, από Μελωδούς και Ιεροφάντες.

Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Λόγος αυτός της ``ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ`` είναι σημερινός ελεγειακός, τα δε αντικείμενά του σύγχρονα, απτά και γνωστά σε όλους. Θα αποτολμούσαμε να πούμε ότι το ποίημα ουσιαστικά είναι το κείμενο και το τυπικό μιάς μυστικής Θείας Λειτουργίας.

Γιατί μιλάει στον Άγνωστο Θεό όταν λέει: `` Στην Άβυσσο που άνοιξες πατώ/ απάνω σε σκοτάδια που σαλεύουν/ ψηφία απ` τον καπνό Σου μελετώ/ και γράφω με αλάτι σκοτεινό/ ρέκβιεμ για πύρινο πνευστό/ τον θρήνο που ακούω των Αγγέλων...``

Γιατί επικαλείται Γήινες Δυνάμεις όταν παρακαλεί: ``Άνεμοι, Άνεμοι ακοίμητοι/ την σιωπή σας λύστε/ φυσήξτε ρήματα αστρικά/ που σας ψιθύρισαν τα όρη/ και ακονίστε κεραυνούς/ και θύελλες χτενίστε!...``

Μέρος αδιαίρετο του ποιήματος είναι οι συγκλονιστικές εικόνες που εμπνεύσθηκε ο Κωνσταντίνος Κεσίδης οι οποίες ολοκληρώνουν το τέμπλο ενός Ναού που οικοδομείται με τον στίχο και την εικόνα...!