Με κοιτάζεις και δε μιλάς. Με σκοτώνει το βλέμμα σου... Νιώθω κι εγώ ανόητη, σαν ανόητος άντρας που σκοτώνει για ν` αποδείξει τη δύναμή του. Δεν ήταν αυτά τα όπλα μου, εγώ ήξερα μόνο να χορεύω και ν` αγαπάω... Πώς το έκανα αυτό, πώς δέχτηκα το φόνο σου...
Σε κοιτάζω και θλίβομαι... Ποτέ μια γυναίκα δε χαίρεται όταν σκοτώνεται ένας άντρας. Γιατί πάντα έχουμε ανάγκη να μας αγαπάει ένας άντρας. Θέλουμε να σβήνει από έρωτα στην αγκαλιά μας, να παραδίνεται στα χέρια μας κι εμείς μεγαλόψυχα να του επιτρέπουμε να ζήσει...
Ο μονόλογος της Σαλώμης.
Ο μονόλογος μιας γυναίκας μπρος στο κεφάλι ενός άντρα που η ίδια απαίτησε και πέτυχε το θάνατό του...
