Η γη, ο ουρανός και η θάλασσα, μαζί με όσα εμπεριέχουν (και σε όσα εμπεριέχονται) ερωτοτροπούν απρόσμενα με τους χρωματιστούς στίχους της Ελίνας Μαρμαρίδου. Ανάμεσα στο ενιαίο ποίημα-ωδή στον άνθρωπο, γι` αυτό το απαραίτητο άλλο της ζωής του και στις απρόσμενες εμπειρίκιες υψικαμινικές λάβες, η ποιήτρια αναπλάθει γεμάτη εικόνες, πάθος, αισθήματα και μουσικές τη ρομαντική υπερρεαλίζουσα φωνή της. Τζαζ αποχρώσεις φεγγοβολούν στην προκυμαία / Στα χάρτινα σεντόνια της θάλασσας λιάζεται η θαλπωρή αλμύρα / Τα στρείδια ανοίγουν τα σκουριασμένα συρτάρια της ψυχής τους να πιουν το θαλασσένιο φως / Στα ενυδρεία οι γαρίδες πιάνονται αγκαλιά.
