Ο Γιώργος Κωστάκης μάζευε έργα της ρωσικής πρωτοπορίας με ένστικτο αλάνθαστο, απορρίπτοντας μάλιστα έργα που ανήκαν σε άλλες περιόδους ιστορικά και καλλιτεχνικά ελεγχόμενες (όπως ολλανδών καλλιτεχνών του 17ου αιώνα), επηρεασμένος ίσως από την καλλιτεχνική ορμή και την επαναστατική τόλμη των δημιουργών της, και προφανώς συνεπαρμένος από τους συμβολισμούς και τη βαθιά πνευματικότητα των δημιουργών τους, που ενδόμυχα ίσως να γνώριζε ότι οφειλόταν σε βυζαντινές επιρροές, δηλαδή στις μορφολογικά επίπεδες, υπέρλογες και συμβολικά ισχυρές χριστιανικές εικόνες. (...) Εξ ορισμού όλα τα έργα ενός μουσείου είναι πολύτιμα, μοναδικά και αναντικατάστατα. Υπάρχουν όμως ορισμένα -μικρά ή μεγάλα, λάδια ή σχέδια, κατασκευές ή γλυπτά- που σηματοδοτούν τις αλλαγές και θεωρούνται ορόσημα μιας πορείας, η οποία πολύ σπάνια επαναλαμβάνεται. Υπάρχουν κι άλλα επίσης που με ιδιοφυή τρόπο ανταποκρίθηκαν στις προκλήσεις του μέλλοντος και χάραξαν με ανεξίτηλο τρόπο τις επερχόμενες μεταβολές, έργα δηλαδή προφητικά και ερευνητικά με χωροχρονικό υπομνηματισμό και διαπολιτισμική διάσταση. Είναι τα αριστουργήματα μιας συλλογής, που παραπέμπουν σε σπουδαία πρόσωπα, σε πρωτοποριακά κινήματα και σε καλλιτεχνικές κατευθύνσεις, σε κοινωνικά συστήματα και σε μια πολυεδρική και πολύμορφη εξέλιξη, που έχει όλα τα γνωρίσματα μιας επαναστατικής και εξαιρετικά ενδιαφέρουσας εποχής. (...)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
