«Οι αυτόχθονοι πολιτισμοί δεν εξαφανίζονται. Ο κόσμος της αυτοχθονίας είναι σήμερα τόσο πολυποίκιλος όσο ήταν ανέκαθεν. Παρ` όλες τις απαισιόδοξες προβλέψεις, σύμφωνα με τις οποίες οι αποικισμένοι πολιτισμοί επρόκειτο ν` απορροφηθούν μέσα στη νιρβάνα μιας νέας διεθνούς τάξης πραγμάτων, αυτή η ποικιλότητα δεν δείχνει κανένα σημάδι ύφεσης. [. . .] Οι αυτόχθονοι πολιτισμοί εκπροσωπούν μάλλον μια ιδιαίτερη μορφή νεοτερικότητας, η οποία χαρακτηρίζεται από μια κατοχύρωση και μια συνειδητή επανάκτηση της παράδοσης σε αντιπαράθεση με τη νεοτερικότητα που επικαλούνται τα μετεποικιακά κράτη. [. . .] Αυτό το βιβλίο δεν αποτελεί μια πλήρη επισκόπηση. [. . .] Είναι μια συζήτηση γύρω από το μέλλον της αυτοχθονίας, ένα δοκίμιο πάνω σε μερικά κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι πρώτοι λαοί και οι πολιτισμοί τους στις αρχές του 21ου αιώνα. Αποσκοπεί στο να δώσει ένα ερέθισμα μάλλον και να προκαλέσει παρά στο να υπερασπίσει τους πρώτους λαούς. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως είναι πολιτικά ουδέτερο. Δεν απολογούμαι για το γεγονός ότι, εξιστορώντας τις αποστερήσεις που υπέστησαν οι πρώτοι λαοί, συχνά μου στάθηκε αδύνατο να μην τους υπερασπιστώ και να μην εκφράσω την αγανάκτησή μου».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]