(...) «Οι λόγοι των προσωκρατικών εξακολουθούν να σημαίνουν κάτι σε όσους δεν είναι νοηματικά κωφοί, τυφλοί, τεθηπότες ή εύδοντες, κατά τους χαρακτηρισμούς των ανοημόνων από τους Ηράκλειτο και Παρμενίδη. Σημαίνουν, δηλαδή ενδιαφέρουν, για τον τρόπο που λένε και που δεν λένε κάτι. Έτσι, αποτελούν αρδευτικά κανάλια ανεξάντλητου νοηματικού κόσμου, διασώζοντας την αρχαία και μόνιμη φύση του λόγου ως επικοινωνίας και μέσου έγερσης από την αφιλοσόφητη καθημερινότητα».
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]