Η ανθολογία `Ποιητές για ποιητές` αποκαλύπτει πως, όσο έντονες κι αν είναι οι αντιπαραθέσεις στον ποιητικό χώρο, οι ίδιοι οι δημιουργοί, μπροστά στον επερχόμενο αφανισμό, αίρονται στο ύψος μιας νοσταλγίας, που εξαγιάζει και την πιο ανήλεη πρακτικά συμπεριφορά. Αν ήθελε να κατατάξει κανείς σε κατηγορίες τα ποιήματα αυτής της ανθολογίας ανεξαρτήτως της εποχής που έχουν γραφεί και της μικρής ή μεγάλης σχέσης, εν χρόνω και εν πνεύματι, ανάμεσα στον ποιητή που εμπνέεται και στον ποιητή που εμπνέει, θα ξεχώριζε τρεις, χονδρικά, κατηγορίες: στους ποιητές που ο ανυπόκριτος θαυμασμός για το εξακριβωμένο ποιητικά εκτόπισμα ομοτέχνων τους, με το συνακόλουθο δέος, τους κρατά σε μια στάση ευλαβικής προσοχής, ώστε το δημιουργούμενο ποίημα να μπορεί να λογαριαστεί ως μια λατρευτική, μέσα στον χρόνο, κατάθεση· στους ποιητές που η εκδηλούμενη με το ποίημα εκτίμηση αισθάνεται ο αναγνώστης να τοποθετεί στο ίδιο επίπεδο τον τιμώμενο με τον τιμώντα, ή, για να είμαστε πιο δίκαιοι, μοιάζει να γράφεται το ποίημα ως αναγνώριση μιας κοινής ψυχικής κοίτης, που την διατρέχουν τα ίδια σκοτεινά νερά· και, τέλος, τους ποιητές που μια δυσοίωνη πρόβλεψη όσον άφορα το `μέλλον` τους τους κάνει να αισθάνονται την ανάγκη μιας συντροφιάς στο μακρύ ταξίδι τους στην ανυπαρξία. Είναι συγκινητικό, ωστόσο, διαβάζοντας κανείς αυτές τις μικρές φωνούλες, οι όποιες στην `ώρα` τους επίσης δεν θα ακούγονταν παρά ως αδύνατοι ψιθυρισμοί, να τις νιώθει να διεκδικούν μια θέση, καθώς φαίνεται να έχουν υπολογίσει σε μιαν απρόβλεπτη ευαισθησία - που είναι πάντοτε η πιο αποκαλυπτική στον χώρο της ποίησης. Βέβαια, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τα όρια ανάμεσα στις τρεις αυτές κατηγορίες γίνονται εντελώς δυσδιάκριτα. Ποτέ όμως δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει κανείς έναν ποιητή πως χρησιμοποιεί τον ομότεχνο του ως σωσίβιο για να υπάρξει ο ίδιος.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
