Θα ήταν ψέμα αν έγραφα πως η σκέψη για την ανθολογία "Ποιητές για ποιητές" την θεώρησα τόσο πρωτότυπη, ώστε θα ήταν δύσκολο ή μάλλον αδύνατο (δεν γνωρίζω ακριβώς) να συναντήσει κανείς μιαν αντίστοιχη ανθολογία σε ξένη χώρα. Όπως, επίσης, θα ήταν ψέμα αν έγραφα πως, σε όλο το χρονικό διάστημα της έρευνας, αυτό που με ενθουσίαζε ήταν η πρόθεση να "ανακαλύψω" ένα ποίημα γραμμένο από έναν μεγάλο ποιητή για έναν εξίσου σημαντικό ομότεχνό του. Χωρίς να αδιαφορώ μόλις θυμόμουν ή "έπεφτα" πάνω σε μια σχετική "αφιέρωση", αισθανόμουν πως ανακαλύπτω έναν πραγματικό θησαυρό όταν ένας ήσσονος σημασίας, ή άγνωστος σήμερα ποιητής είχε εμπνευστεί από έναν ξεχασμένο συνάδελφό του. Ομολογώ πως, όσο κι αν πλειοψηφούν, η ανθολογία δεν θα είχε πραγματοποιηθεί σε περίπτωση που τα ποιήματα της τάξεως εκείνου του Άγγελου Σικελιανού για τον Κωστή Παλαμά ή του Οδυσσεά Ελύτη για τον Γιώργο Σαραντάρη ήταν τα μόνα και δεν θα διάβαζε κανείς ποιήματα όπως εκείνα του Κλέαρχου Μιμίκου για την Εμιλία Δάφνη ή του Κωνσταντίνου Θεοτόκη για την Ειρήνη Δενδρινού. [...]
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)
