Τα παλιά μου ποιήματα, που είχαν συγκεντρωθεί σ` ένα μικρό βιβλίο πριν από δέκα περίπου χρόνια, ήταν μόνο φαντάσματα ποιημάτων και πολύ γρήγορα διαπίστωσα ότι δεν ζούσαν στ` αλήθεια. Επιπλέον, υπήρχε μια υπερβολή στο λυρισμό τους που σήμερα δε μου φαίνεται και τόσο πειστική, πόσο μάλλον καλόγουστη. Έμοιαζαν περισσότερο, αυτά τα κομμάτια, με ακρωτηριασμένες ιστορίες, κάτι σαν σκίτσα ή προσχέδια διηγημάτων και παραμυθιών: υποτίθεται ότι επρόκειτο για σελίδες που περιέγραφαν κάποια αινιγματικά γεγονότα, οι ίδιες όμως δεν έκρυβαν κανένα αίνιγμα, ούτε υπήρχε κάποιο δραματικό ίχνος στην εσωτερική δυσκολία να γραφτούν, απλώς είχα στολίσει το κάθε τι με φτερά και λοφία. Ένιωθα, εντούτοις, συχνά ότι πολλά απ` τα παλιά θέματα θα ήταν ακόμη ανθεκτικά, αν υποθέσουμε πως μπορούσε κανείς να τους δώσει μια πιο πυκνή και ισορροπημένη μορφή, και τα ξαναδούλεψα χωρίς ιδιαίτερη επιείκεια για τον αρχικό τους μελοδραματικό χαρακτήρα, παρά μόνο με την πρόθεση να κάνω τη μουσική ν` ακουστεί μέσα απ` τις ρωγμές των λανθασμένων τόνων. Τελικά, χρειάστηκαν πολλές καινούριες ιδέες για να ξαναγράψω εκείνα τα ποιήματα, απ` τα οποία δεν κράτησα, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, παρά ένα σπόρο, ένα μικρό ζωντανό παρακλάδι της ρίζας. [...]

Ευγένιος Αρανίτσης
[1990]

Περιλαμβάνονται οι συλλογές: "17 ποιήματα", 1990, "Γάμος με μηδέν βαρύτητα", 1990, "7 ποιήματα", 1993, "2 ποιήματα", 1993.