(. . .) Μονάχα σε πολύ λίγες περιπτώσεις - μετρημένες - παρακολουθώντας ολόκληρη την παγκόσμια σύγχρονη ποίηση, ξυπνούν μέσα μας τόσο παρθένα και πρωτόγνωρα συναισθήματα σαν αυτά που ανασύρει στην επιφάνεια της ψυχής μας το έργο του Ταγκόρ, αφού από τους στίχους του εκπορεύεται μια ουράνια γαλήνη, μια ευφροσύνη ανθοφορία αλλά και μια ευρύστερνη ταπεινοφροσύνη. Και πράγματι, κάτι το υπέροχα υγιές, το μειλίχιο και το βαθύτατα σεπτό υπάρχει μέσα σε αυτό το έργο, το οποίο το διαποτίζει μια άδολη, λεπτότατα ευωδιαστή χαρά, μια νηφαλιότητα μοναδική, μια σπάνιας ποιότητας κρυφή μουσική, καθώς κι ένας ιδιότυπος μυστικισμός, πολύ μακράν ευρισκόμενος από τις υλιστικές αγωνίες που ταλανίζουν τους ανθρώπους - ιδιαίτερα της Δύσης - μέσα στην ταραχώδη, κάθε φορά, καθημερινότητά τους. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]