Η "πλαστική άνοιξη" κινείται στο υπερρεαλιστικό φάσμα με άνεση, αποδίδοντας εικόνες από μνήμες του παρελθόντος με μια νέα οπτική που καλείται να αποτινάξει την προυπάρχουσα φρίκη και τον σκιώδη τρόμο του είναι, με σκοπό να τονώσει την ελπίδα και την προοπτική υλοποίησης του ονείρου. Ο ρυθμός γρήγορος, σταράτος, ο στίχος αιωρείται άνετα ανάμεσα στο διφορούμενο και την πρόθεση, ο λόγος σίγουρος και άνετος με πινελιές ειρωνίας και προσδοκούμενης τέρψης.

αβρίλ

ιδρώτας ποτίζει σαλεμένα λουλούδια.
άρωμα σκοντάφτει σε ευχετήριες λίστες.
κεφάλι σκύβει στην έφηβη υγρασία.
επιθυμία ζυμωμένη με θάνατο, ηττημένη;

κι εμείς, οι πρωτότοκοι της ζέστης,
να μασουλάμε το ανθισμένο γάλα.
εμείς, οι εχθροί της άνοιξης,
να τριγυρνάμε κόντρα στη Γη.