Μπορεί ένα ατύχημα να ξυπνήσει το παρελθόν; Ναι, γιατί το παρελθόν δεν κοιμόταν πραγματικά. Απλώς χουζούρευε λιγάκι, να έτσι είχε γείρει το άσχημο κεφαλάκι του. Ώπα, ξύπνησε. «Ξυπνάω και τεντώνομαι μαχμουρλίδικα. Αχ, τι είναι αυτό που κολλά πάνω μου; Ιιι, αηδία! Είναι, δεν μπορεί, είναι οι εφιάλτες που σέρνω πάνω μου από τον ύπνο του παρελθόντος μου. Πώς βγήκανε από τα ενύπνια θρίλερ μου για να με βασανίσουν; Πώς θα τους ξεφορτωθώ τώρα;» Θα καταφέρει η συνηθισμένη, καθημερινή λεσβία Λένα να ξεφορτωθεί τους εφιάλτες που αναστήθηκαν από το παρελθόν της για να στοιχειώσουν την καθημερινότητά της; Πασχίζει, μα δεν ξεκολλούν από πάνω της. Θα μπορέσει να καταχωνιάσει ξανά τη θλιβερή ιστορία της στο σκοτεινότερο πατάρι του μυαλού της -οπουδήποτε, αρκεί να φύγει μέσα από τα πόδια της; Ή θα πέσει; Ξανά. Ίσως. Μερικές φορές μια πτώση μπορεί να διαρκέσει μια ζωή ολόκληρη. Κι ένα παρελθόν κακοποίησης συχνά μας κάνει να θωρούμε τη στρουθοκάμηλο με θαυμασμό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]