Η σημερινή κατάσταση στο σχολείο καθιστά όλο και πιο εμφανή την ανάγκη αναδιαμόρφωσης της σχολικής ζωής, δίνοντας έμφαση σε διαδικασίες που παρέχουν ευκαιρίες σε παιδιά να συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση της μαθησιακής διαδικασίας, ενισχύοντας την αυτονομία και τη δημιουργικότητα του ατόμου και της ομάδας. Η νέα μεταρρύθμιση μπορεί επομένως να χαρακτηριστεί ως προσπάθεια παιδοκεντρικής διάστασης στη μάθηση. Ως παιδοκεντρική μάθηση εννοούμε το ενδιαφέρον και το σεβασμό για τις ιδιαίτερες ανάγκες των παιδιών σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Στην προσπάθεια αυτή είναι αναμφίβολα σημαντικότερη η συμβολή των κλασικών μεταρρυθμιστών (Montessori, Freinet κ.α.), δεν είναι όμως αρκετή να ανταποκριθεί στα σύγχρονα σχολικά προβλήματα, στο σύνολό τους. Αυτό που απαιτείται σήμερα δεν είναι η ανταπόκριση στις ανάγκες των παιδιών, με βάση τα πορίσματα της μελέτης της παιδικής ηλικίας, αλλά κυρίως η ανταπόκριση στην πολυμορφία και πολυχρωμία που εμφανίζουν οι ποικίλες βιογραφίες των παιδιών. Οι σύγχρονες μεταρρυθμιστικές απόπειρες δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην αυτορύθμιση του παιδιού, στην προσπάθειά του να βρει τον εαυτό του προβάλλοντας τις ανάγκες, τις αρετές και τις ικανότητές του. Τα εκπαιδευτικά συστήματα που αναφέρονται στο παρόν βιβλίο (Ανοικτό Σχολείο, Εναλλακτικό Σχολείο, Σχολείο της Τοπικής Κοινωνίας, Παιδαγωγική του Reggio) αποτελούν οπωσδήποτε τα σπουδαιότερα παραδείγματα εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες των καιρών.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
