Νιώθω ότι βρίσκομαι εδώ, στο σήμερα αλλά ζω σ’ ένα παρελθόν από μισοφανταστικές πραγματικότητες. Και αναρωτιέμαι: Πότε θα φτάσω επιτέλους εδώ που βρίσκομαι; Αίνιγμα. . . Αν ήταν να ζητήσω χρησμό στο μαντείο, θα ρώταγα: «Πυθία, πότε θα φτάσω εδώ που είμαι;» Και φοβάμαι ότι ξέρω την απάντηση: «Όπου κι αν πας, θα φτάνεις εκεί που είσαι». Επιστρέφει σ’ εμένα. Εγώ είμαι το αίνιγμα.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]