Σε ένα πυκνό και καταπράσινο δάσος, που το έλεγαν το Δάσος της φοβέρας, τα Σκιουράκια δεν έπαιζαν φουντουκοπόλεμο, ο Λαγός δεν γαργαλούσε τη Χελώνα και ο Τζίτζικας δεν τραγουδούσε. Αιτία ήταν τα μεγαλύτερα ζώα, που τρόμαζαν και φοβέριζαν τα μικρότερα. Τα έσπρωχναν, τους τραβούσαν τα μουστάκια και τ` αφτιά, τους πατούσαν τον κάλο. . . Έτσι περνούσαν οι μέρες. Μέχρι που ο Σκίουρος ένα πρωί βρήκε τη λύση!!!
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]