Το θέατρο του Δημήτρη Δημητριάδη, όπως και το σύνολο του συγγραφικού του έργου, συνδιαλέγεται με τις σύγχρονες ευρωπαϊκές αναζητήσεις εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες, καταλαμβάνοντας ταυτόχρονα μια ιδιάζουσα θέση στον ελληνικό λογοτεχνικό χώρο. Δεν θα φθάσω να υποστηρίξω την άποψη ότι `ο χαρακτηρισμός του ως Έλληνα δραματουργού, με τις συνδηλώσεις που φέρει, είναι αταίριαστος στην περίπτωσή του`, λόγω, κυρίως, `της απορριπτικής σχέσης του με την ελληνικότητα`. Θα `λεγα, αντίθετα, ότι αποτελεί μια διακριτή φωνή η οποία συνδιαλέγεται τόσο με τα έργα της ξένης όσο και της αρχαίας ή νεότερης ελληνικής λογοτεχνίας και δραματουργίας, έστω και με άδηλο τρόπο. Γεγονός που δείχνει ότι η έστω και ανατρεπτική ματιά του για την ελληνική ταυτότητα έχει τον πυρήνα της στην έννοια της ελληνικότητας δημιουργώντας διάλογο μαζί της. [...]