Πώς εφευρέθηκαν τα σάντουιτς; Τι θα συνέβαινε αν οι ιμπρεσιονιστές αντί για ζωγράφοι ήταν οδοντίατροι; Γιατί δεν άφησε ο Χίτλερ φαβορίτες; Γιατί είναι οι μέρες μας μετρημένες κι όχι π.χ., αλφαβητικά; Ο Γούντι Άλεν δίνει απαντήσεις σ’ αυτά και πολλά άλλα κρίσιμα ερωτήματα που βασανίζουν την ανθρωπότητα με μια σειρά από σπαρταριστά κείμενα, στα οποία δεν παρέλειψε βέβαια ν’ ασχοληθεί και με τις σταθερές εμμονές του: το Θεό (που δεν ξέρουμε αν υπάρχει), το θάνατο (που ξέρουμε ότι υπάρχει), τις γυναίκες, το σεξ, την τέχνη και τους διανοούμενους. Ιδιοφυής, ευαίσθητος και σκεπτόμενος μέχρι ... δυσλειτουργίας, σε μόνιμη ασυμβατότητα, αν όχι πόλεμο, με ολόκληρο το σύμπαν («εγώ είμαι δύο με τη φύση»), αυτός ο τόσο ξεχωριστός δημιουργός εντρυφεί με άνεση σε όλους τους τομείς της γνώσης - και της άγνοιας επίσης ... Ως ψυχολόγος: «... ο θάνατος είναι επίκτητη συνήθεια». Ως φιλόσοφος: «Δίκιο είχε ο Καντ: ο νους επιβάλλει την τάξη. Σου λέει και πόσο πουρμπουάρ ν’ αφήσεις». Κι ακόμα, ως κριτικός τέχνης, κοινωνιολόγος, ιστορικός, θρησκειολόγος, γευσιγνώστης και πολλά πολλά άλλα... Τα κείμενα αυτά, που είδαν αρχικά το φως στο New Yorker και άλλα έντυπα και κυκλοφορήσαν αργότερα στις τρεις πασίγνωστες συλλογές Χωρίς Φτερά, Πάτσι και Παρενέργειες, παρουσιάζονται τώρα για πρώτη φορά συγκεντρωμένα σε έναν τόμο, στις σελίδες του οποίου καραδοκούν πολύ περισσότερα γέλια απ’ όσα μπορεί να αντέξει κανείς. Όλα με τη σφραγίδα της ευφυΐας και του μοναδικού χιούμορ του Γούντι Άλεν, σαν, όπως λέει κι ο ίδιος, «ένα δείγμα του όγκου του πνευματικού θησαυρού που αφήνω στους μεταγενέστερους, ή ώσπου να ’ρθει η παραδουλεύτρα»...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]