Το δοκίμιο αυτό είναι γραμμένο σαν μυθιστόρημα, όπως όλα τα τελευταία βιβλία του Μίλαν Κούντερα, δοκίμια-μυθιστορήματα αλλά και μυθιστορήματα-δοκίμια: μέσα από εννιά ανεξάρτητα μέρη περνούν και διασταυρώνονται τα ίδια πρόσωπα: ο Στραβίνσκι και ο Κάφκα με τους περίεργους φίλους τους, τον Ερνέστ Ανσερμέ και τον Μαξ Μπρόντ· ο Χέμινγουεϊ με τον βιογράφο του· ο Γιάνατσεκ με το μικρό έθνος του· ο Ραμπελαί με τους κληρονόμους του, τους μεγάλους μυθιστοριογράφους. Γιατί κεντρικός ήρωας του βιβλίου είναι η τέχνη του μυθιστορήματος: το πνεύμα του χιούμορ από το οποίο γεννήθηκε· η περίεργη συγγένειά της με τη μουσική· η ιστορία της, που εκτυλίσσεται (όπως και της μουσικής) σε τρεις χρόνους· η αισθητική του τρίτου χρόνου (το σύγχρονο μυθιστόρημα)· η υπαρξιακή σοφία της. Mέσα από το πρίσμα αυτής της `σοφίας του μυθιστορήματος` το βιβλίο εξετάζει θεμελιακές καταστάσεις της εποχής μας: τις ηθικές δίκες κατά της τέχνης του αιώνα, του Σελίν και του Μαγιακόφσκι· την ανάμνηση σαν μορφή της λήθης· την αιδώ σαν ουσιαστική έννοια μιας εποχής που βασίζεται στο άτομο· την αδιακρισία που έγινε συνήθεια πια και κανόνας που αναγγέλλει έτσι το λυκόφως του ατομισμού· τη μυστηριώδη δύναμη της θέλησης ενός νεκρού· τις διαθήκες· τις προδομένες διαθήκες: των καλλιτεχνών, της Ευρώπης, της τέχνης, της τέχνης του μυθιστορήματος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]