Παρίσι, η πόλη του φωτός, η πόλη του έρωτα, της ξεγνοιασιάς, της ελεύθερης ζωής, η πόλη των Μποέμ. Στις αρχές του αιώνα, όταν το Παρίσι είναι η πρωτεύουσα του κόσμου ολόκληρου, στα πεζοδρόμια της Μονμάρτρης και του Μονπαρνάς, τύποι υπέροχοι υπηρετούσαν και διέδιδαν τη μοντέρνα Τέχνη. Ο Πικάσο ο αναρχικός, ο Μοντιλιάνι με τις γυναίκες του, ο ερωτιάρης Απολινέρ, ο τρυφερός Μαξ Ζακόμπ, ο Μπρακ, ο Ματίς, ο Μπρετόν...
Έρχονταν απ` όλες τις χώρες. Ήταν ζωγράφοι, ποιητές, γλύπτες, μουσικοί, άνθρωποι της διασκέδασης, ερωτευμένοι, αιώνια νέοι... Ήταν φτωχοί αλλά χαρούμενοι, γυμνοί αλλά ελεύθεροι. Ήταν καλλιτέχνες. Για τρεις δεκαετίες οδηγούσαν το χορό της πένας και του πινέλου. Η ζωή τους ήταν εκτυφλωτική σαν τα έργα τους. Και τα έργα τους ήταν όμορφα σαν τη ζωή. Έμειναν για πάντα, πρόσωπα με το δικό τους μύθο, οι ήρωες της εποχής των Μποέμ, ένας κόσμος εκπληκτικός, το φως του οποίου φωτίζει ακόμη τον αιώνα μας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
