Στις αρχές της δεκαετίας του `60 άρχισαν να εμφανίζονται ξαφνικά στις πρώτες σελίδες των ελληνικών εφημερίδων τα μαυροφορεμένα με τσεμπέρια κεφάλια κάποιων αγράμματων γυναικών της υπαίθρου να κοιτάζουν για πρώτη φορά τον φωτογραφικό φακό, ανέκφραστες, με μάτια χαμένα. Ήταν οι γυναίκες που, μη βρίσκοντας άλλο τρόπο ν` απαλλαγούν από την μαρτυρική καταπίεση του αφέντη συζύγου τους, στράφηκαν όλο απόγνωση στο παραθείο και στο ποντικοφάρμακο και τον δολοφόνησαν. Τούτος ο τρόπος απαλλαγής είχε καταντήσει εκείνη την εποχή σχεδόν επιδημία, καθώς η τσιμπίδα του νόμου τις άρπαζε κάθε τόσο μία μία και τις έσερνε με κατακραυγές στη δημοσιότητα. Να ήταν άραγε αυτές που συνελήφθησαν τότε όλες όσες είχαν τολμήσει ν` αποτινάξουν αιφνίδια τον συζυγικό ζυγό; Μήπως υπήρξαν και κάποιες άλλες που δεν τις ανακάλυψαν ποτέ; Γι` αυτές λοιπόν, τις άλλες, θα μιλήσει τούτο το γραπτό. Θα τις περιγράψει δίχως φόβο και πάθος, αναφέροντας όλα τα κρυφά γεγονότα όπως συνέβησαν τότε, ζητώντας μόνον απόλυτη εχεμύθεια από τον αναγνώστη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]