[...] `Κοιτώ φωτογραφίες ασπρόμαυρες από τη ζωή της Μελισσάνθης, ξεφυλλίζω ένα άλμπουμ για τη ζωή της. Κι αυτός είναι ένας τρόπος, εγώ, που δεν τη γνώρισα, δεν τη συνάντησα, να τη δω. Οι γονείς, Μωραΐτες, Ρουμπίνη και Δημήτριος Κούγιας.
Εκείνη σε ηλικία ενάμισι, δύο, δέκα ετών. Τριών ετών, με τη γιαγιά, τη μητέρα, τον αδελφό της, με μάτια κλειστά, κοιτάει κάτω, σαν κάτι να την καλεί από μέσα της, από τη γη. Δώδεκα ετών, με φιόγκο-πεταλούδα στα μαλλιά, σαν να προπονείται να πετάξει. Μας κοιτά κατάματα - μάτια μεγάλα· καθηλώνουν. Χίλια εννιακόσια τριάντα ένα, την εποχή των Προφητειών. `Ο κόσμος είναι απέραντο σφαγείο / κι ο Θεός αίμα διψά και κρέας πεινά`.
Η μορφή της στη φωτογραφία, ένα εξαίσιο ιερογλυφικό, γραφές του φωτός και της σκιάς που μας (προσ)καλούν να αποκρυπτογραφήσουμε. Κεφάλι γυρισμένο προς τα δεξιά, να μας κοιτά διαρκώς. Σαν να προσπαθεί να αδράξει κάποιο μυστικό. Ρυτίδες, αυλάκια κάτω από τα μάτια, στις άκρες του στόματος, κάπως σαν συννεφιές που σκεπάζουν τ` αυλάκια της ζωής. Ένας σβώλος από ήλιο το πρόσωπό της.` [...]
Η σειρά `Βίοι Αγίων (Υπόγειες Διαδρομές)` αποτελείται από μονογραφίες ή, άλλως, βιογραφικά δοκίμια για τους `καταραμένους` των γραμμάτων και των τεχνών, με ιδιαίτερο λογοτεχνικό και, παράλληλα, προσωπικό ύφος, που τα διαφοροποιεί από μια συνηθισμένη βιογραφία. Μέσα από ατμοσφαιρικές διηγήσεις αναβιώνουν μνήμες, περιγράφονται στιγμές και αποκαλύπτονται άγνωστες πτυχές της ζωής και του έργου ξεχωριστών δημιουργών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]