Από την καταστολή και τον κοινωνικό αποκλεισμό των ζητιάνων, από τη σχεδόν ολοκληρωτική απουσία περίθαλψης για τους φτωχούς κατά τη διάρκεια των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων, περνάμε, στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, στην προσπάθεια κοινωνικής ενσωμάτωσής τους, μέσω της ίδρυσης προστατευτικών θεσμών και έργων πρόνοιας. Έτσι μπορούμε να συνοψίσουμε τη διαδικασία εξέλιξης που γνωρίζουν οι διάφορες απόπειρες, καταρχήν των δημοσίων αρχών, και στη συνέχεια μιας κατηγορίας μορφωμένων ανθρώπων των μεσαίων στρωμάτων, οργανωμένων σε φιλανθρωπικούς συλλόγους και εταιρείες, για την αντιμετώπιση του ζητήματος των φτωχών στην Αθήνα. Τους «οκνηρούς» άεργους της πρώτης περιόδου, που είχαν ήδη αρχίσει να προκαλούν το φόβο των δημοσίων αρχών, διαδέχονται στη δεύτερη περίοδο οι «ημιβάρβαροι και άγριοι», οι «αμόρφωτοι» και «ανήθικοι», οι οποίοι έπρεπε να «εκπολιτισθούν», προκειμένου να διαμορφωθεί η «ευρωπαϊκή» εικόνα της ελληνικής κοινωνίας και να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το όνειρο της «Μεγάλης Εθνικής Ιδέας», κυρίως όμως για να περιοριστεί ο «επικίνδυνος» χαρακτήρας που εν δυνάμει περιείχε η εξαθλίωση για τη δημόσια τάξη και την κοινωνική ειρήνη, και να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί το ανθρώπινο δυναμικό, που αντιπροσώπευε ο φτωχός πληθυσμός, σε παραγωγικούς σκοπούς. Έτσι διαγράφονται σε γενικές γραμμές οι στόχοι της φιλανθρωπικής δραστηριότητας που αναπτύσσεται στην ελληνική πρωτεύουσα τον 19ο αιώνα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]