(. . .) Η φρίκη της Μακρονήσου δε χωράει σε βιβλία. Διαβάζεται μόνο μες στα μάτια των τρελών της. Μόνο τ` αυτιά του Λαυρίου πρόφτασαν ν` αρπάξουν κάτι ξεφτίδια απ` τις φωνές. . . Στην αρχή, γιατί αργότερα ράγισαν κι αυτά και δεν άκουαν πια τίποτα. Κι έτσι απόμειναν μόνο οι σκύλοι -με το προφητικό τους ένστικτο- να σκορπούν απ` τους καρβουνοσωρούς τις οιμωγές τους, σαν μαύρους οιωνούς που έβγαιναν απ` τα σπλάχνα του προαιώνιου ζώου.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]