Είμαι μονάχα μια μπουκιά απ` αυτό το ατέλειωτο, πεντανόστιμο χιόνι`, είπε ο Χιονάνθρωπος. `Ο άνεμος πράγματι σε αναζωογονεί! Και πώς λάμπει αυτό το φλογισμένο πράγμα!` (Εννοούσε τον ήλιο που ήταν έτοιμος να δύσει.) `Δεν πρόκειται όμως να με κάνει ν` ανοιγοκλείσω τα μάτια μου. Θα τα κρατήσω γερά στη θέση τους`.
Μιλούσε για κείνα τα δύο μεγάλα τριγωνικά κομμάτια από κεραμίδι που είχε για μάτια. Το στόμα και τα δόντια του αποτελούνταν από το κάτω μέρος μιας παλιάς τσουγκράνας. Είχε γεννηθεί μέσα στα χαρούμενα ξεφωνητά των παιδιών και τον είχαν υποδεχτεί τα κουδουνίσματα από τα καμπανάκια των έλκηθρων και τα κροταλίσματα των μαστιγίων. [...]
