Πριν από δέκα χρόνια, ο Τζιμ Ο`Νιλ έκανε μια εντυπωσιακή πρόβλεψη: Οι χώρες του G7 -συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Ιαπωνίας- θα σταματούσαν να αποτελούν τις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη. Μαζί με την παγκοσμιοποίηση ανέτελλε μια νέα εποχή, στην οποία τέσσερις αναδυόμενες δυνάμεις με μεγάλους πληθυσμούς, επιταχυνόμενους ρυθμούς αστικοποίησης, υπεραφθονία πρώτων υλών και μεγάλες φιλοδοξίες -η Βραζιλία, η Ρωσία, η Ινδία και Κίνα- θα ξεπερνούσαν τις μεγαλύτερες οικονομίες της Δύσης.
Οι BRIC είχαν γεννηθεί.
Καμία άλλη οικονομική ιδέα δεν καθόρισε σε μεγαλύτερο βαθμό και με μεγαλύτερη ακρίβεια τον 21ο αιώνα. Την προηγούμενη δεκαετία, οι οικονομίες των τεσσάρων BRIC μεγεθύνθηκαν σημαντικά και πλέον συγκαταλέγονται ανάμεσα στις δέκα μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου. Η πρόβλεψη του Τζιμ Ο`Νιλ πυροδότησε οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές, δημιούργησε νέες πολιτικές δομές και αμφισβήτησε τον τρόπο σκέψης κορυφαίων επιχειρηματιών, κυβερνήσεων και πολιτικών.
Πώς, όμως, θα είναι το μέλλον; Μπορούν οι BRIC να διατηρήσουν τα υψηλά επίπεδα της οικονομικής μεγέθυνσής τους; Ποια άλλα έθνη θα μετατοπίσουν την οικονομική ισχύ ακόμα πιο νότια και ανατολικά;
Σε αυτό το βιβλίο-ορόσημο, ο Τζιμ Ο`Νιλ, αναλύει τις μεθόδους και τους λόγους για τους οποίους ανέπτυξε μια από τις πιο συναρπαστικές ιδέες της εποχής μας. Παρουσιάζει, επίσης, τις `Επόμενες Έντεκα` ταχύτατα αναπτυσσόμενες χώρες, που μπορούν να έχουν παγκόσμιο αντίκτυπο ανάλογο με εκείνον των BRIC (Μπαγκλαντές, Αίγυπτο, Ινδονησία, Ιράν, Μεξικό, Νιγηρία, Πακιστάν, Φιλιππίνες, Νότια Κορέα, Τουρκία και Βιετνάμ), και επαναπροσδιορίζει ποιες χώρες έχουν τις περισσότερες δυνατότητες να μετατραπούν σε Μεγάλες Αγορές.
Ο κόσμος χρειάζεται την οικονομική μεγέθυνση. Ο κόσμος χρειάζεται το `Χάρτη της Ανάπτυξης`. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

`Δεν είναι αναγκαίο η παγκοσμιοποίηση να ταυτίζεται με την αμερικανοποίηση· υπάρχει η δυνατότητα οι υπόλοιπες χώρες να δώσουν τον δικό τους ορισμό στην έννοια της παγκοσμιοποίησης, βασιζόμενες στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν Αμερικανοί που αισθάνονται ότι, αν επιτραπεί στην Κίνα να γίνει τόσο μεγάλη όσο οι Ηνωμένες Πολιτείες, τότε θα αμφισβητήσει όλα όσα αντιπροσωπεύει η Αμερική. Το 2001 η νοοτροπία αυτή ήταν ευρύτατα διαδεδομένη. Ήθελα να βάλω τέλος σε αυτού του είδους τη συλλογιστική: Να βοηθήσω την ανθρωπότητα να δει την παγκοσμιοποίηση ως ωφέλιμη για όλους. Αυτή ήταν η βαθύτερη ιδέα του άρθρου μου που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2001 και εξακολουθεί να με επηρεάζει μέχρι σήμερα. Σε τούτο το βιβλίο, θα σκιαγραφήσω πώς αυτές οι τέσσερις χώρες προόδευσαν πολύ περισσότερο από τις προσδοκίες μου, πώς οι ενέργειές τους ενθάρρυναν και ενέπνευσαν άλλες αναδυόμενες χώρες να ενταχθούν στην παγκόσμια οικονομία, πώς βοηθούν τη Δύση να ανακάμψει οικονομικά μετά από την κρίση του 2008 και για ποιο λόγο ο ρόλος τους θα είναι καταλυτικός, προκειμένου να υπάρξει ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον για όλους μας`.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]