Πώς να παρουσιάσει κανείς ένα βιβλίο που φιλοξενεί, στον ίδιο χώρο και με την ίδια καλή διάθεση, πολλά και, συχνά, ανομοιογενή πράγματα; Πώς να μιλήσει για το παράδοξο μείγμα που περιέχει, μεταξύ άλλων, και αναφορές στα ακόλουθα:
- ποίηση και ζωγραφική
- επιφάνεια και τυφλότητα
- προσωκρατικού και αποδομιστές
- Πλάτωνα και μεταμοντέρνους
- κοσμογονικά στοιχεία (φωτιά-νερό-αέρα-γη) και ποιητική ρητορική
- `φοβερούς παφλασμούς` και `εκατόφυλλα ρόδα`
- αλεξικέραυνα και αλεξητήρια
- πτήση και πτώση
- Σεφέρη και μοντέρνους
- Τα `Τρία Κρυφά Ποιήματα` και τον `Μύθο του Ίκαρου`.
Από αυτό το σημείο εκτός κειμένου, αλλά εντός βιβλίου, τι άλλο να πει ο συγγραφέας; Ότι έγραψε ένα βιβλίο για το μεγάλο πάθος που λέγεται `ποίηση`; Ότα τα `κρυφά ποιήματα` του Σεφέρη προσφέρονται σαν δείγματα για ερωτήματα όπως: `τι είναι ένα ποίημα` και `πώς διαβάζεται ένα ποίημα`; Ότι διερευνά τις έννοιες `ταυτότητα`, `αρχαιότητα`, `μεσογειακότητα`, `μοντερνικότητα` στην ελληνική ποιητική παράδοση; Ότι με την εικόνα της `Πτώσης του Ίκαρου` και με τα φαινόμενα της `πτήσης` και της `πτώσης` πλησιάζει πάλι την ποίηση σαν `θητεία βίου` και `μελέτη θανάτου`;
Ότι ο `φοβερός παφλασμός` είναι η χαμένη μάχη με το χρόνο, όπως αναπαριστάνεται στη γλώσσα της τέχνης;
Τι άλλο να πει ο συγγραφέας καθώς στέκει εδώ, στην αμήχανη εξορία του εξωφύλλου· τι άλλο καλύτερο από το απλό αίτημα που θέτει το ίδιο το βιβλίο: διαβάστε με.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]