Το σχολείο είναι ο χώρος μαθητείας, αλλά και ένας χώρος κοινωνικοποίησης. Ένας χώρος όπου το παιδί θ’ ανοιχτεί σ’ έναν άλλο κόσμο, μακριά από τις οικογενειακές αλληλοεξαρτήσεις, επιρροές, και δεσμεύσεις. Σ’ αυτόν το κόσμο, το παιδί καλείται να μπει στη διαδικασία της κοινωνικής ωρίμανσης, μέσα από την ενδυνάμωση της προσωπικότητάς του. Κι αν από το σπίτι δεν αποκτήσει εφόδια γι’ αυτό το άνοιγμα, αν είναι δέσμιο από πολυποίκιλες αναστολές στον οικογενειακό χώρο, τότε θα εκδηλώσει (άμεσα ή έμμεσα) τη δυσφορία του. Κι αυτή η δυσφορία θα εκδηλωθεί σε τρεις βασικούς τομείς: Στη μάθηση, στη συμπεριφορά του και στην ψυχοσωματική του υγεία. Σε όλο το πλέγμα των προβλημάτων, που κάνουν την εμφάνισή τους στο χώρο του σχολείου, οι εκπαιδευτικοί ούτε επαγγελματικό χρέος έχουν, ούτε την επιστημονική ειδίκευση για να διεισδύσουν στα αίτια μιας ιδιόμορφης, αλλά και αποκλίνουσας συμπεριφοράς του παιδιού. Με την ευαισθησία τους, μπορούν να επισημάνουν τα προβλήματα, ακόμα και να τα αναφέρουν. Εκείνος που θα τα παρατηρήσει επιστημονικά, θα τα επεξεργαστεί και θα σχεδιάσει τον τρόπο προσέγγισης (στο παιδί, στο δάσκαλο, στην οικογένεια) είναι ο ψυχολόγος του σχολείου. Ο σημαντικότατος ρόλος του, στον τομέα της πρόληψης και της θεραπείας, φαίνεται τόσο καθαρά μέσα στις σελίδες του βιβλίου - με τα αναλυτικά ιστορικά των παιδιών, και τον τρόπο παρέμβασης - ώστε να συμπεράνουμε, ότι είναι κρίμα που δεν έχει εφαρμοστεί ακόμα στον τόπο μας ο θεσμός του σχολικού ψυχολόγου. Και είναι μεγάλη, έως και ανεπίτρεπτη, πλέον, η καθυστέρηση. Στη Γαλλία - απ’ όπου και το παρόν βιβλίο -ο Σχολικός Ψυχολόγος είναι θεσμός του κράτους από το 1947. Σ’ αυτό το έργο ο τομέας ευθύνης του σχολικού ψυχολόγου είναι το Νηπιαγωγείο και το Δημοτικό.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]