Υπάρχουν στη νεοελληνική λογοτεχνία ορισμένα φαινόμενα που επανέρχονται σταθερά στη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα, μέσα από ομόλογες εκφράσεις, και διαμορφώνουν μια ευδιάκριτη τάση: την αναζήτηση της ελληνικής πολιτισμικής ιδιοσυστασίας. Συγκεκριμένα, οι νεοέλληνες ποιητές, αλλά, σε σημαντικό βαθμό, κι οι πεζογράφοι, συγκροτούν τη θεματική, το κοσμοείδωλο και το αξιακό σύστημα των έργων τους από στοιχεία διακριτικά της γεωπολιτισμικής ιδιομορφίας του ελληνικού χώρου, συνθέτοντας έτσι μια μυθολογία που φέρει τη σφραγίδα της εντοπιότητας. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]
